(*Bu şarkının yeri ayrıdır bende. İlk defa 2014 kışında duyduğum bu şarkıyı bir arkadaşım sayesinde şiir olarak okudum önce. Daha sonra da dinledikçe yaşadıkça yaşanmışlıklarla anlamlandırdım.)
Sonunu düşünen kahraman olamaz nidalarını duyar gibiyim. Körü körüne bağlanmak nedir? Ne uğruna neler feda ederiz? Ne için gözümüze o görünmez siyah perdeyi çekeriz? Neler için kimler için inadımıza sonuna kadar tutunup devam ederiz yolumuzda? Sonun ne ile biteceğine aldırmadan yürürüz hatta.
Lafı uzatmayayım. Çevremdeki insanlar genelde beni pozitif hatta polyanna, güçlü, her türlü zorluğa göğüs geren, delidolu, mutlu, enerjik, alışılagelmiş algıları yıkmaya kendini adamış bir kız olarak bilirler. Bu sefer belki de ilk defa toplumca kabul görmüş bir konuyu boyun eğmeden kabul göreceğim. Aklımız hep sonradan gelir başımıza.
Yaşanan olayların boyutu konusu vs. ne olursa olsun genelde kendi bildiğimizi yaparız. Belki yeri gelir kırk kişiye sorarız. Nasıl yapsam, yapmalı mıyım, konuşmalı mıyım, gitmeli miyim, kalmalı mıyım? Bu soruların hepsinin altında genelde hep aynı bilinçaltı psikolojisi yatar. İtiraf edemediğimiz, dostlarımıza söyleyemediğimiz, sonunda kötü şeyler yaşanacak hissi olsa bile hareket etmek istediğimiz.. Kendimizi iyi hissettirme psikolojisi mi denir yoksa duymak istediğimiz şeyleri dostlarımızdan duymak mı denir bilmiyorum ama istediğimiz şeyleri duymak adına öyle sorular sorarız öyle şeyler söyleriz ki o sırada kendimizi ikna ederiz kendi içimizde. Karşı tarafın ne dediğinin bir önemi olmadan belki de.
Belki yapmamalıydın, konuşmamalıydın, gitmeliydin, kalmamalıydın..
Yapmasaydın, konuşmasaydın, gitseydin, kalmasaydın belki de üzülmeyecektin. Yıpranmayacaktın. Ama tecrübe de edinemeyecektin.
Belki de aklımızın sonradan başına gelmesi bir şeye işarettir.
Görmemiz gereken öğrenmemiz gereken şeyler olduğu için belki de hep sonradan gelir aklımız başımıza.
Bunu hiçbir zaman bilemeyiz.
Hep sonradan gelir aklımız başımıza.
Ne oldu? Rahata erdik mi? Bile bile devam ettiğimiz o yolun sonunda çamurlara bulandığımıza değdi mi? Büyük sözü dinlemediğimize çevremizdekileri yıprattığımıza kendimizi o kadar üzdüğümüze değdi mi?
Değmedi.
Allah gönlünüzü nasibinizden başkasıyla yormasın.
Hep sonradan gelir aklım başıma..
Hayat enerjinizi bir an kaybetmeden sağlıkla ve huzurla..