Bu yazı okunurken Shawn Mendes – In My Blood şarkısı dinlenilmesi tavsiye edilmektedir.
Her insan bir yolculuğa çıkar kendi iç dünyasında sonunun nereye varacağını bilmeden.. Bu yolculukta engebeler bekler bizi, sert virajlar, yokuşlar, tam rahat bir nefes alacağım derken ani inişler..
Hayat dediğimiz koca çınar, her bir dalı ayrı bir yaş, yaşantı..
İnsanoğlunun fıtratından kaynaklı tutunacak bir dal arar kendine her virajda, her yokuşta, inişte, engebede. Dal deyip geçtiğime bakmayın. Yukarıda da bahsettiğim üzere dal dediğim hayatın bir parçası. Hayata ağaç olarak bakacaksak eğer, o ağaçtan düşüyorsak şayet, tutunacaksın sıkı sıkıya. Sonraki dala tırmanırken içindeki huzursuzluk kadar sağlam basacaksın her adımında. Bir sonraki virajda yetmeyecek o dalın gücü, kuvveti, daha fazlasını isteyeceksin, arayacaksın.. Bir süreden sonra o dalın gücüne kuvvetine değil manzarasına da önem vereceksin tabii. Sonraki engebede konforu da önemli olacak o tutunacak dalımızın, en başta varlığını bile zar zor bulurken.. Dişini tırnağına takıp didine didine katettiğin o yolda çok şey yaşayacaksın. Çok şey göreceksin. Belki yükseklik korkundan belki de bir sonraki dalı görmenin isteğiyle bakmayacaksın ardına, yeri gelecek bakmayacaksın yanına..
İnsanoğlu dedik. Nankörlük bizim için, vefa da bizim için. Unutmak bizim için, hatırlamak da bizim için.
Bu yolda karşılaştığınız hiçbir şeyi unutmayın, iyiyi yanınıza alın, kötüyü arkanıza. Atmayın hiçbir şeyi bir kenara.. Dinlediğiniz müziği koymayın bir kenara. Bırakın çalsın arada. Yürüyüş yaparken çalınsın kulağınıza siz beklemezken, hatırlamazken. Hissettirsin size kim olduğunuzu, geçmişte neler olduğunu..
Atmayın kitabınızı bir kenara. Her bir sayfası belki de her bir satırı yaşanmışlık olan o kitabı arkadaşınız geldiğinde gönül rahatlığıyla size hissettirdikleriyle tavsiye edin okuması için.
Düştüğünüzde, kendinizi kötü hissettiğinizde, en ufak bir boşluğunuzda bile elinizden tutan insanları unutmayın. Sırf insan olduğu için değer verin, ayağa yeniden kalktığınızda, içinizdeki boşluğu doldurduğunuzda yara bandı gibi kaldırıp atmayın.
Bırakın hayatınızda kalsın bazı şeyler, iyisiyle kötüsüyle..
Sözüm ona ne bir şeye yara bandı olun, ne de bir şeyi yara bandı olarak kullanın.
Hayat enerjinizi biran kaybetmeden, sağlıkla ve huzurla…
Belki Tiren’den bir tanrıçanın sözleri bunlar.. Belki de İyondan..
Kaldırıp atmak mümkün mü ki hayata iz bırakan şeyleri. İyi veya kötü; ikisi de günah gibi. Bir de yan yana okunuşu, her insanın iki yüzü gibi. Ama bazılarının içinde korku; kaybetme, vazgeçme ve var olamama. Bir başkası için.
Bir kitabın iki satır arasında şöyle diyordu “..Kulağımıza soktukları umudu söküp alıyorlar yüreğimizden..” Bazı şeyler biz bıraktığımız için değil de bırakamadığımız için hayatımızda hala. Kalın kıllardan yapılmış bir fırça gibi geceyi boyayan şeyler.. Evet, evet; geceler boyalıdır. Gündüzse beyaz. Bu da kötü bir çeviri gerçi. Belki de kitapların da iki yüzü vardır. İyi ve kötü. Mübeccel olsa da çoğu zaman, hayatında can acıtan bir noktaya değinmeden geçemezler. Kitaplar böyledir işte, daha olmamış bir kül tadı duyurur damakta. Benim hiçbir kitabım kül olmadı ama daha. Olacağını da sanmam.
Dediğin gibi iyi kötü ne varsa tutmak lazım. Senin olanı, senden olanı korumak. Yaşamak iç açıcı değil belki ama, bir çayevinde çayla gelen iki küp şekerin anlamını düşünmek de gerek değil mi? İyiyi bilmek için kötü, tatlıyı bilmek için acı gerek. Ve yine dediğin gibi geçmişi hatırlayabilmek için şarkılar gerek. Hı, gözümün önünden birkaç dakika da acı tatlı, iyi kötü ne varsa geçiren bir soundtrack bırakmak istiyorum, senin her tümcenle sana anlattığını tasvir ettiğin şarkılar gibi.. Mutlu ve tatlı hatıralarla..
https://youtu.be/Ituzi_-9RJI